by Oli
Wszyscy kochamy Gwiezdne Wojny!
No dobra, może nie kochamy, ale
mało jest osób, które darzyłyby gwiezdną sagę uczuciami
pejoratywnymi. Nie wierzycie? Drogi Czytelniku, nienawidzisz
Gwiezdnych Wojen? Nie? A widzisz! Mówiłem! Zapytajcie o to
wszystkich – sąsiada, kolegę z pracy, koleżankę z bloku...
Jestem pewien, że i nasz prezydent nie wypowiadałby się o tych
filmach źle, o nie!
Wiadomo, wielkie kino to nie jest,
nie obawiajcie się, fani Bergmana (ilu Was teraz to czyta? :P ), ale
jednak jest to urocza historyjka, którą można się nie ekscytować,
nie oglądać, nie lubić, ale żeby nienawidzić? Nieeeee. A co
więcej – jest to historia, której po prostu NIE DA się nie znać!
Jeżeli urodziłeś się na wesołej planecie zwanej Ziemią po
pięknej dacie roku pańskiego tysiąc dziewięćset
siedemdziesiątego siódmego, to prawie na sto procent słyszałeś o
Luke'u, Obi-Wanie, Vaderze i Yodzie (nie o jodze, Yodzie!). A jeżeli
nie słyszałeś, to powiedz mi, jak się żyje na Wenus? :P
OK, żarty na bok. Jak już się
rzekło, Gwiezdne Wojny to historyjka prosta, ale urocza i
pejoratywnych uczuć żywić do niej nie można. Wielu ludzi wprost
ją kocha, ubóstwia i na Halołyn zakładają na łepetynki nie
dynie, ale hełmy Vadera. Inni rozprawiają z zapałem o Mocy, nie
zdając sobie równocześnie sprawy z tego, że ten koncept Lucas
zapożyczył od brujos i Carlosa Castanedy, którego książkami się
wtedy zaczytywał (ha, szok, co?). I ja także lubię Gwiezdne wojny.
Może nie jestem fanatykiem i nie potrafię wymienić wszystkich
książek, dziejących się w tym jakże rozbudowanym uniwersum; co
gorsze, przeczytałem w czasach licealnych jedynie kilka z nich i nie uważam
ich za dobre (jak będziecie podpalać dla mnie stos, to uważajcie,
żeby się nie poparzyć). A na dodatek prequele mi się nie podobały
(ale w tym akurat nie jestem chyba osamotniony?). Ale lubię Gwiezdne
Wojny, lubię. Szczególnie „Imperium kontratakuje”. Świetny
film.
Zbulwersowani fani Gwiezdnych Wojen przygotowują cieplutki stosik dla bezczelnego Olafescu
Ale właśnie to, że nie jestem
fanatykiem, sprawia, że mogę spojrzeć nieco bardziej
surowym okiem na gwiezdną sagę, niż człowiek, który wie, ile lat
żył Jabba i jaką egzystencję prowadził Rancor, zanim przywiązali go
łańcuchem do podłogi. I, cóż, dostrzegam w scenariuszach kilka
rzeczy, które można uznać za głupie – lekko głupie albo bardzo
głupie. Stąd też wpadłem na pomysł stworzenia listy...
16 najgłupszych momentów w historii
Gwiezdnych Wojen (albo 16 WTF momentów w historii gwiezdnej sagi).
Bez komentarza...
Zanim rozpoczniemy – lista nie
obejmuje prequelów (to by musiało być top 100 :P ). Uwzględniłem
w niej także kilka zmian dokonanych przez cierpiącego na syndrom
chronicznego retconowania Lucasa przy okazji różnych specjalnych
edycji jego opus magnum, szczególnie zwróciłem uwagę na te, które
z fabularnego punktu widzenia są lekko (albo bardziej!) chybione. W
tym momencie uznaję wersję wydaną na Blue Rayu za finalną wizję
Lucasa (no, przynajmniej do czasu kolejnych poprawek), więc sądzę,
że nie można ignorować intencji kreatora i analizować oryginalne
filmy. O nie, nie, nie! Tym bardziej, że w tych specjal edyszonach
pojawiają się jakże smakowite kąski! :P Mniam!
Ok, jedziem z tym śledziem!
(Aha, listę podzieliłem na dwie
części, żeby post nie był aż taki długi – w tej części
macie wstęp i pierwszych 7 miejsc, w przyszłym tygodniu pozostałe
9).
16. Lapti Nek wygryzione przez Jedi
Rocks! (Powrót Jedi Edycja Specjalna 1997)
Zaczynamy od czegoś pozornie
małego, ale sami wiecie jak to jest z tą iskrą – czasami może
się z niej zrobić całkiem spory pożar.
Nie jest to żaden fabularny WTF, ale
spore zaskoczenie dla fanów, którzy w latach 90 przyszli do kin na
Specjalne edycje swych ulubionych filmów. Siedzą sobie, oglądają
sceny w pałacu Jabby (o wyczynach opasłego ślimaka szerzej w
drugiej części), band się rozgrzewa i nagle...
WTF? CO TO JEST?
Band gra inną piosenkę, niż w
oryginale!
-Chłopaki, dorzucamy do pieca!
Heh, szczerze przyznam, że oburzenie
fanów w tej kwestii zawsze mnie nieco śmieszyło. Rozumiem, gdyby
Lucas zamienił Hana Solo na Herculesa Poirot albo cichaczem gwizdnął
Jabbę ze sceny, a na jego miejsce postawił Bukę (heh, chociaż
taka podmianka mogłaby być ciekawa :P ) to fani mogliby mieć
powody do oburzenia, ale tutaj? Band stworów, które wyglądają,
jakby uciekły z ulicy Sezamkowej, gra inny utwór niż w oryginalnej
wersji filmu i wszyscy są wkurzeni. Niby dlaczego? No dobra, mogę
zrozumieć, że nostalgia to potężna siła, ale... Co za różnica,
ta sekwencja i tak jest dosyć krótka...
I choć dalej ta podmiana nie
przeszkadza mi tak bardzo, jak inne „ulepszenia” made by Lucas,
to jednak zacząłem rozumieć zbulwersowanych fanów. Cała scenka
śpiewania jest raczej nieciekawa i ogląda się ją z lekkim
zażenowaniem, a widz czuje się tak, jak gdyby ktoś cichcem
przeniósł go z seansu Gwiezdnych Wojen na salę, gdzie grają
Fraglesy, dodatkowo stwory z Max Rebo Band lepiej wyglądały jako
kukły, a nie CGI monstra, ale najważniejsze jest to, że po
prostu... Lapti Nek było LEPSZĄ piosenką! Po co było to zmieniać?
Nie widzę żadnego sensu. Jasne, pięciokrotne zmienianie dialogów
także jest denerwujące, ale ma jakiś tam sens fabularny, a
tutaj...?
-Kiedyś byłam jeno szmacianą lalą!
Teraz w nowiutkim CGI błyszczę
Przed całą wielką salą!
Patrzcie, jaki mam piękny pyszczek!
Dodatkowo pojawienie się tej piosenki
w filmie rodzi kilka dość ciekawych pytań – np. co Max Rebo i
jego band wie o Jedi, dlaczego napisał o nich piosenkę i czy
śpiewanie w pałacu sympatyka Imperium, że „Jedi rządzą”, to
mądry krok? Eeee... Dobra, Max Rebo jest nienormalny. To pewne.
To chyba kolejny dowód na to, że
George Lucas cierpi na syndrom chronicznego retconu.
No ale dorzucił nam za to trzy nowe
tancerki, milczeć więc, George wie, co robi!
George! Pamiętaj! W następnych edycjach specjalnych chcę widzieć więcej tej zielonej piękności, wtedy wszystko Ci wybaczę!
15. Luke jest bardzo przywiązany do
Obi-Wana... bardziej niż do swego wujostwa (Nowa Nadzieja 1977)
OK, więc na jakiejś zapyziałej
planecie na obrzeżach Galaktyki jest sobie młody chłopak, który
patrzy w gwiazdy i marzy o tym, by zostać największym pilotem w
dziejach. Szybko okazuje się, że ów chłopak idealnie wpasowuje
się we wzorzec bohatera i jego wędrówki wg Campbella – nie zna
swych prawdziwych rodziców, trochę odstaje od reszty społeczeństwa,
chce wyruszyć na poszukiwanie przygody, nie może, więc przygoda
przychodzi do niego sama, wręcz wyrywa go z jego ciepłego (Tatooine
to pustynna planeta) łóżeczka i zmusza do stawienia czoła
przeciwnościom, jakie mu się nawet nie śniły...
O, i po drodze traci wychowawców, a w
zamian zdobywa mentora.
Archetypy mistrza i ucznia! Jak Gandalf i Bilbo! Jak Merlin i Artur! Jak Fryderyk Chopin i Piotr Kupicha! Eee... no dobra, trochę się zapędziłem.
Tak, Luke to archetyp herosa, można go
postawić na równi z królem Arturem, Frodem i Nikodemem Dyzmą (?),
zwyczajny gość, który zupełnym przypadkiem zostaje bohaterem i
musi ratować cały (Wszech)świat (no a dodatkowo jest raczej
postacią bezbarwną, ale o tym kiedy indziej :P ). Oczywistym jest,
że bardzo chce zostać hirołem, ale nie może i tak naprawdę nie ma
odwagi poczynić pierwszego kroku (obijanie się na farmie może jest
nudne, ale bezpieczne), więc jedynie okoliczności zmuszają go do
rzucenia wszystkiego na jedną szalę i nadstawiania karku za Rebelię, o
której pierwszy raz w życiu słyszy... Koniecznie więc nie tylko
jego dom musi pójść z dymem, ale jego wychowawcy muszą zejść z
tego świata i ustąpić miejsca charyzmatycznemu mistrzowi Jedi. OK,
wszystko to jest jasne.
Ale diabeł tkwi w szczegółach, rajt?
Rajt!
OK, Luke poznaje Obi-Wana Kenobiego,
gościa, o którym wie tyle, że jest zbzikowanym starcem, który
mieszka na wydmach. Ten ratuje mu tyłek, gdy Luke-fajtłapa
nieopatrznie daje się skasować pewnemu potworowi z papierem
toaletowym na głowie, a potem wkrada się w jego łaski, opowiadając
mu o ojcu. Ale Luke wbrew pozorom taki tępy nie jest – prosty z
niego chłop, ale rezolutny, nie chce lecieć z nowo poznanym,
zdziwaczałym starcem Bóg wie gdzie i Bóg wie po co, tak więc każe
się wieźć do domu, a tutaj...
Poczerniałe szkielety zamordowanych brutalnie wychowawców... to jest kino familijne?
Kurka wodna.
Jak na Gwiezdne Wojny to całkiem
brutalna scenka, prawda? Prawda. Nic więc dziwnego, że Luke zeźlił
się na Imperium, zasmucił i krzyknął „Jedźmy! Nikt nie woła!”
Eeee... to znaczy: „Jedźmy! Już mnie nic tu nie trzyma!”.
Luke jest zdruzgotany, zasmucony, zdumiony, zeźlony i przechodzi jeszcze kilka stanów na "Z".
Potem
razem z Benem rozbijają się wozem po portach pełnych
męt, jakich w całej galaktyce ze świecą szukać, rozrabiają w
barze, gdzie ucinają miejscowemu kolorytowi członki, a na koniec –
wraz z nie do końca uczciwym przemytnikiem i jego włochatym
partnerem (nie takim partnerem!) - ruszają na Alderaan, by tam
spotkać się z księżniczką Leią i wspomóc Rebelię (choć Luke
mógłby zrezygnować ze wspomagania Rebelii i zadowoliłby się
spotkaniem z księżniczką). Niestety, zamiast tego trafiają na
Gwiazdę Śmierci, gdzie Darth Vader sprzedaje fatality Obi-Wanowi
i...
A teraz dam ci się zabić, Vader, mam już dość tego filmu. Spadam stąd!
Patrzcie, jaki Luke jest zdruzgotany!
NOOOOOOOOOO!!! Zabiłeś mojego najlepszego przyjaciela, którego poznałem dwie godziny i dwanaście minut temu! Nie daruję, nie daruję!
OK, ja rozumiem – Obi-Wan był jedyną
osobą, która łączyła go jeszcze z domem, jedynym namacalnym
śladem Tatooine, który w nim został, gościem, który znał jego
ojca i całkiem sympatycznym człowiekiem, ale to, że rozpacza po
nim bardziej, niż po ludziach, którzy go wychowali, jest dla mnie
trochę niezrozumiałe. Tak naprawdę ile się znał z Obi-Wanem? Od
kilku do kilkunastu – w porywach kilkudziesięciu – godzin? I
jego śmierć jest największą tragedią w jego życiu? No bez
przesady. Zachowajmy jakieś proporcje i zdrowy rozsądek!
Jasne, chwalić tylko Luke'a, że
taki porządny i uczuciowy z niego gość, że rozpacza nad śmiercią
prawie obcego człowieka, ale wydawało mi się, że śmierć ludzi,
którzy go wychowali, poruszy go bardziej. Może ich po prostu nie
lubił? Gdy jego wujostwo ginie, dość szybko się z tego otrząsa, gdy
ginie Obi-Wan, Leia musi go pocieszać, by jakoś wziął się w
garść.
Luke nie może dojść do siebie.
W kolejnych częściach ani razu ich nie wspomina, ale ok,
załóżmy, że miał ważniejsze problemy na głowie, niż
roztrząsanie przeszłości, ale i tak trochę to... niepokojące,
prawda? Sprawę pogrąża jeszcze tzw. Expanded Universe. Nie jestem
wielkim znawcą, ale w liceum przeczytałem kilka książek i
pamiętam, że Luke często wspominał tam śmierć Obi-Wana, Biggsa,
czasem swego ojca, a nawet smucił się zdezelowanym robotem, ale o
cioci Beru i wujku Owenie ani razu nie pomyślał.
Co jest grane?
14. Hajden wygryzł Szoła! (Powrót Jedi DVD 2004)
Scena, która napsuła krwi wielu
fanom. Ponownie przyznam, że aż tak mnie nie poruszyła (no ok, gdy
pierwszy raz to zobaczyłem, to się lekko sfrustrowałem, że to już
nie to samo, co w mym dzieciństwie, ale dość szybko doszedłem do
siebie), ale znowu rozumiem rozgoryczenie fanów. Luke wyszedł
właśnie cało z najcięższej walki w swym życiu. Odzyskał ojca
tylko po to, by chwilę później go stracić. Postanawia urządzić
mu miły pogrzeb, by ocalić jego honor Jedi, by odszedł
jako prawdziwy rycerz, a nie największy szwarccharakter w dziejach
Galaktyki. Wtem ukazują mu się duchy jego mistrzów – Obiego i
Yody – a także...
ZARAZ, ZARAZ, KIM JEST TEN GOŚĆ?
Pan tu nie stał!
OK, przyzwyczailiśmy się do pana
Shawa i wsadzenie na jego miejsce Christensena było dość
szokującym wydarzeniem. Scenę, którą znaliśmy na pamięć nieco
popsuło pojawienie się aktora, którego, hm, fani sagi aż taką
sympatią nie darzą. W gruncie rzeczy nie powinno być z tego powodu
takiego larum – wszakże Shaw pojawił się tylko na pół minuty, żeby ładnie się pouśmiechać i żarzyć się na
niebiesko, nic wielkiego (każdy z nas by to potrafił!). Jego strata
nie powinna być takim wielkim ciosem. Z drugiej strony, gdy widzi
się Christensena, przypomina się, ile nadziei pokładało się w
prequelach, a nie do końca spełniły one wszystkich nadziei; gdy
patrzy się na Christensena, przypominają się niektóre raczej tak
sobie zagrane scenki z nowej trylogii i słaby dialog z Padme na
Naboo z „Ataku Klonów.”
Przede wszystkim przypomina się
jednak, jaką wnerwiającą postacią był Anakin.
O tak, tak, przez długi czas
myśleliśmy, że Luke Skywalker jest taką sobie personą i nikim
intrygującym; czasem nawet nas denerwował. Ale Anakin przebił
wszystko. Najpierw był irytującym dzieciakiem, a gdy dorósł, stał
się irytującym bufonem emo, który albo narzekał, jaka to z niego
wspaniała osobistość i jak to nikt go nie docenia albo płakał,
jakie to życie jest okrutne i że nikt go nie lubi (nota bene
kojarzy mi się to z pewnym drowem... ;) ). Gdy się o tym wszystkim
przypomni i uświadomi sobie, że jeszcze przed chwilą patrzyliśmy
na popisy chyba najfajniejszej postaci w całej sadze, czyli Dartha
Vadera, to aż chce się zamordować Lucasa, że zmusił nas ponownie
do oglądania Anakina, którego nikt nie lubi (widzowie też nie).
Poza tym ktoś powie „hola, hola, co
za różnica, przecież i tak Luke nie wiedział, jak wygląda jego
ojciec, po co ten wielki szum? Teraz wszystko się trzyma kupy –
Anakin wygląda tak, jak wyglądał zanim został Vaderem, więc to
piękna (chlip) scena i symbol powrotu Anakina do stanu, gdy jeszcze
był niewinny i fajny.” Ok, tylko dwa problemy – primo, jeżeli
wrzucenie tutaj Christensena miało symbolizować odrzucenie persony
pt. Vader i powrót do rycerza Jedi, to chyba Lucas winien
tu wkleić dziecko z „Mrocznego widma”, bo tylko wtedy Skywalker
był postacią dobrą i bez skazy. Przypomnijmy sobie, że już
w „Ataku Klonów” Anakin nie budził raczej sympatii i nie
widziałbym w nim szlachetnego Jedi, którym Vader miałby się
stać po oczyszczeniu się z grzechów. Secundo, wyobraźcie sobie,
że jesteście Lukiem. Palicie swego ojca, zauważacie duchy swych
mistrzów, macie więc nadzieję, że koło nich pojawi się wasz
rodziciel, a tu... Hm, kim jest ten młodzik?
-Czy ja wyglądam jak Christensen?
Pomyślcie tak, jak Luke: „Zabiłem
swego ojca; miał on jakieś 40 – 50 lat... kurka wodna, więc kim
jest ten chłopak!?” Luke i widzowie mają prawo być
skonfundowani, bo jeżeli Anakin rzeczywiście chciał się ukazać
swemu synowi i powiedzieć mu „Chłopcze, dobrze się spisałeś,
patrz, jestem odkupiony!”, to dlaczego wybrał formę młodziana?
Skąd Luke miał wiedzieć, że osobnik, który wygląda na jego
rówieśnika, jest jego ojcem? Tutaj włącza się raczej ludzkie (i
zazwyczaj logiczne) rozumowanie, że ojciec powinien być starszy od
syna (znacie inne przypadki? Dajcie znać! :P ), dlatego oczekuje
się, że duch będzie przedstawiał dumnego pana w średnim wieku, a
nie Christensena! No i co to za problem dla ducha przybrać postać
takiego Anakina, jakim byłby dzisiaj, gdyby nie przeszedł na Ciemną
stronę Mocy? No jaki, ja się pytam?
Poza tym... Vader zginął, gdy miał już te pięćdziesiąt lat na karku... odmłodził się po śmierci czy co?
No i gitara.
13. Leia wiele wie (Powrót Jedi 1983)
Patrzcie na Luke'a, jak mu się
mordka śmieje! Właśnie biegnie do Lei, by wyjawić jej informacje,
które z takim trudem wydobył od starego Yody (GADAJ!!!) i teraz
raduje się, że podzieli się nimi z nią. I ma nadzieję, że i ona
się ucieszy. Albo chociaż zdziwi. Dobre i to.
Tak więc Luke, nasz radosny chłopak z
Tatooinie (choć w tym momencie jest w trochę refleksyjnym nastroju) spotyka się z Leią, naszą wojowniczą księżniczką z
Alderaanu (która teraz jest raczej pokojowo nastawiona) i mówi jej:
„Leia! Wiesz, czego się
dowiedziałem? JESTEŚ MOJĄ SIOSTRĄ!”
A co na to Leia?
„Wiedziałam. Jakoś zawsze o tym
wiedziałam.”
Bum! Leżę na podłodze.
-E tam, od czterech lat wiem, że jesteśmy rodzeństwem, tylko nic nie mówiłam, bo chciałam być enigmatyczna.
Nie, nie chodzi o to, że Leia zawsze o
tym wiedziała, a nic Luke'owi nie powiedziała. Wiadomo, że nie
chodzi jej, że miała pewność, tylko o to, że miała przeczucie.
Taka kobieca intuicja, rajt? Problem tkwi gdzie indziej. Otóż Leia
mówi Luke'owi, że zawsze to przeczuwała, Skywalker szczerzy
radośnie mordkę, a widz, który uważnie oglądał poprzednie
części, czuje się trochę nieswojo. Leia! Do diabła! Skoro
wiedziałaś, że to twój brat, to czemu się z nim całowałaś!? I
to wcale nie tak dawno, bo w poprzedniej części! I to po to, by
wzbudzić zazdrość u Hana! Co to za kobieta, która całuje się ze
swoim bratem, by zrobić na złość swemu przyszłemu? Eeee?
Patologia, powiadam Wam, patologia!
-Niechże ucałuję cię jak brata!
12. Mistrzowski kamuflaż Obi Wana (Nowa Nadzieja 1977)
Obi–Wan, jako jeden z niewielu
szczęśliwców przeżył Czystkę i stał się jednym z ostatnich
Jedi starego zakonu. Aby uniknąć wszędobylskich siepaczy Imperium,
zabójców, szpiegów i swego byłego ucznia, Vadera, ukrywa się na
Tatooinie i przybiera pseudonim Ben Kenobi, aby żyć tu w spokoju i
wyczekiwać...
Zaraz, zaraz. BEN KENOBI?
Może mam ograniczone horyzonty, może
nie potrafię ogarnąć mistrzowskiego zamysłu Obi–Wana, możecie
mnie nazwać głupcem, ale, kurza stopa, gdybym ja się ukrywał
przed przedstawicielami Nowego Porządku, którzy nie życzą mi
dobrze i chcą mi zrobić kuku, zmieniłbym chociaż nazwisko. Co
robi Obi–Wan? Zmienia imię, nazwisko pozostawia bez zmian. I to
jeszcze przybiera miano Bena (oBi-WaN – nie brzmi podobnie? ;) ).
-Mistrzu, ale z ciebie chytra bestia!
-Eeee, bez przesady, każdy mędrzec by na to wpadł!
W
naszym świecie taki „mistrzowski” kamuflaż zostałby przejrzany
przez każdego średnio rozgarniętego absolwenta szkoły
podstawowej, ale w świecie Gwiezdnych Wojen okazuje się to szczytem
przebiegłości. Już sobie wizualizuję, jak dzielni szturmowcy
Imperium pukają do chatki naszego mistrza i wywiązuje się taki oto
dialog:
„Szukamy Obi – Wana Kenobiego.”
„Przykro mi, panowie, nie znam
takiego. Nazywam się Ben Kenobi i tylko zupełnym przypadkiem
trzymam w domu dwa miecze świetlne.”
„A, ok, przepraszamy za najście.”
Eeeee....?
-Nazwisko!
-Ben Kenobi!
-Dobra, możesz jechać dalej!
-Eee, panie oficerze, czy to nie ten Jedi, którego szukamy?
-Ośle opancerzony, to jest BEN KENOBI, a my szukamy OBI-WANA KENOBIEGO! Czujesz różnicę?
-Eeee... taaa... taaa... jasne.
No dobra, możecie powiedzieć, że nie
jeden pies Burek się nazywa i że Benów Kenobich może być w
Galaktyce miliony milionów; więcej, samych Kenobich może być
horda. Ale pamiętajmy o tych kilku faktach:
Po pierwsze, Imperium zapewne nie
patyczkowałoby się z rodziną znienawidzonego Kenobiego, który
zwiał przed ich długim ramieniem i jeszcze sobie robi z nich jaja.
Załatwiliby całą jego familię, ot tak, na wszelki wypadek.
Imperium zostało zresztą odmalowane w filmach w tak złych barwach,
że jestem również skłonny uwierzyć w to, że załatwiliby
każdego Kenobiego w Galaktyce, nieważne, czy spokrewnionego z Jedi
czy nie. Jak więc nasz mistrz uchował się na Tatooine?
Po drugie, Palpataine i Vader
wiedzieli, że jest to wróg, z którym nie ma żartów. Widzieli,
jak walczy, widzieli, jaki z niego sprawny generał (na pewno? :P ),
logicznym jest więc, że będą SZCZEGÓLNIE wyczuleni na wszystkich
Kenobich. A Vader to już na pewno. Wszakże chciał się na nim
zemścić za przymusową amputację kończyn dolnych i górnych. A
Obi nic sobie z tego nie robi (ha!), tylko zaszywa się na Tatooine
(nota bene planecie rodzinnej Vadera, więc wybór kryjówki też
jest dosyć nietrafiony) i dalej tytułuje się Kenobim (dobrze, że
nie afiszuje się ze swoim „jediajostwem”, ale nie zdziwiłbym
się zupełnie, gdyby biegał po planecie, paplając wszystkim o
Mocy).
Być może to Palpataine zawalił;
pomyślał sobie „OK, Galaktyka jest moja, co mi tam jakiś Obi –
Wan i Yoda, co się kryją na bagnach, olewam ich!” Może i tak
było. Tylko trudniej uwierzyć mi w to, że Vader tak to wszystko
płazem puścił, ale ok. Załóżmy, że Palpataine był arogantem,
który nie wykańcza swych wrogów do końca, no i cóż – to się
na nim zemściło.
11. It's a trap! (Powrót Jedi 1983)
W porównaniu do wielu innych głupotek
na tej liście nie jest to wyjątkowo wielki byk, ale gdy się nad
tym zastanowić, to nieco to razi.
Otóż rebeliancki geniusz,
karpiomorficzny admirał Akbar, prowadzi swych dzielnych chłopców
do miejsca, gdzie Imperium buduje drugą Gwiazdę Śmierci. A tu
bach! Imperialni zorganizowali zasadzkę! Akbar, guru
spostrzegawczości, oczywiście od razu to zauważa:
„It's a trap!”
OK, stwierdzenie rzeczy oczywistej w
sytuacji stresowej można wybaczyć, ale zastanówmy się nad tym, co
konotuje ta wypowiedź. Akbar leci na wraży teren, żeby zniszczyć
największą superbroń Imperium, a gdy zostaje zaatakowany przez
obrońców, jest bardzo zdumiony.
Zaraz, zaraz, gdy atakujemy taką ważną
instalację wroga, musimy się przecież liczyć z tym, że odłogiem
leżeć nie będzie i tylko kilku pijanych robotników podniesie swe
młoty (i sierpy), by nas przegonić. Dobra, można założyć, że
Akbara nie zaskoczyła sama obecność wrogich statków, ale to, że
jest ich tak wiele i znajdują się wśród nich Gwiezdne
niszczyciele. Łał! Spodziewał się oporu, ale nie takiego!
Ale tak czy tak, to wychodzi na to, że
z Akbara trąba, a nie admirał.
-Zasadzka!? Nie może byc!
Dobry dowódca winien przewidywać
kroki przeciwnika, wiedzieć, że wróg nie jest idiotą i nie
zostawi swojej superstacji bez obrony, że zgromadzi tam spore siły,
SPODZIEWAJĄC się, że Rebelianci właśnie ten obiekt zaatakują i
że to dobre miejsce na zduszenie Rebelii. Akbar powinien także
spodziewać się, że laser Gwiazdy Śmierci może działać. Powinien spodziewać się silniejszego oporu, niż założył. A co
zrobił? Niczego się nie spodziewał.
Och, słodka naiwności! A podobno
jeno przymiotem młodości jesteś!
Śmieszniejsze jest to, że mając
takich dowódców, Rebelia wygrała bitwę o Endor (swoją drogą,
bili się o te lasy?), ale o tym pomówimy kiedy indziej.
10. Vader płacze! (Powrót Jedi Blue Ray 2011)
Wróćmy na chwilę pamięcią do
ostatnich scen „Zemsty Sithów”. W końcu Anakin zniknął z
ekranu, prawie na plasterki pociachany przez Obi Wana; to, co z niego
zostało, wsadzono do kultowej już zbroi. Nareszcie pojawia
się Vader... Wstrzymujemy oddech i...
„NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!”
Vader drze się tak, że Wookie by się
wystraszył.
Taaak... to by było podobne do
płaczliwego Anakina, lecz Vader zawsze wydawał się nam oazą
spokoju, gościem, który sieka swych wrogów na plasterki, nie
wydając żadnego jęku, który patrzy na umierającego syna bez
słowa (no dobra, o tym za chwilę). A tymczasem mamy tu coś
takiego:
„Palpi, co z moją dziewczyną?”
„Heh, chyba ją przypadkiem
udusiłeś.”
„NOOOOOOOOOOOOOOO!!!!”
Dlaczego Lucas musiał robić z Vadera
quasi – Anakina, tego nie wiem, wszakże Skywalker przeszedł już
przemianę i o wiele dramatyczniejsze – i szokujące! - byłoby,
gdyby przyjął wieści o śmierci Padme ze spokojem, a nie jęczał
jak morświń.
Ale „Zemsta Sithów" to całkiem
inna bajka, wracamy do starej trylogii, mianowicie słynnego
pojedynku na miecze świetlne w „Powrocie Jedi”. Luke załatwia
ojca i staje naprzeciw Imperatora, który zaczyna go przysmażać jak
karczek na rożnie. Jak zapewne wszyscy pamiętamy, Vader bez słowa
podszedł do Palpiego i wrzucił go do reaktor Gwiazdy Śmierci,
kończąc tym samym wszystkie jego niegodziwości.
Ale nie w nowej wersji na Blue Rayu!
Co robi Vader? Widzi, jak Palpi
przypieka Lucka i...
„NOOOOOOOOOOOOOOO!!!”
Kurczę, co jest?
-NOOOOOOOOOOOOOO!!! TAK BYĆ NIE BĘDZIE!
Po co Lucas wsadził ten tam wrzask,
nie zrozumiem nigdy. Doszedł do wniosku, że jeden jęk Vadera na
całą sagę to za mało i fajniej będzie, jak lord Sithów dwa razy
gębę będzie darł? Ale po co, po co? Takie jęki do Vadera w ogóle
nie pasują, a co więcej – jego zwerbalizowana niezgoda na
zgładzenie Luke'a mogła ostrzec Palpiego, który z kolei mógł przywalić
piorunami także swemu zdradzieckiemu uczniowi. I co wtedy? Plan
Vadera spaliłby na panewce.
Kurczę. Aż widz chce zakrzyknąć
„NOOOOOOOOOOO!!! LUUUUUUUUUCAAAAAAAAAS!!! DOOOOOOOOOOOOOOŚĆ!!!
ZABIERZCIE MU WSZYSTKIE KOPIE GWIEZDNYCH WOJEN!!!
BŁAAAAAAAAAAAAAGAAAAAAAAAAM!!!”
CDN.
PS. Większość screenshotów zrobiona przeze mnie, pozostałe obrazki pochodzą z:
http://www.chodzeniepoogniu.com/
http://pnmedia.gamespy.com/planetcnc.gamespy.com/
Wujek Staszek radzi: Zarobiłeś miliard dolarów? Chcesz go szybko pomnożyć? Bierz przykład z Lucasa! Przez kolejne 30 lat wydawaj następne specjalne edycje swoich największych hitów, dodając do kluczowych scen dramatyczne "NOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!" (ewentualnie pojękiwania nosorożca)
